آن هنگام که آیینه دل در پس غبار سراى نیستى صفاى خویش از کف مى دهد ،

آن هنگام که جان تشنه از دورى آبى رو به سستى میرود ،

آن هنگام که دیده از نگریستن به سراب هستى نماى دنیا خسته مىشود ،

و آن هنگام که درد غربت و دورى از نیستان هستى ،

درون این جداى افتاده را مى آزارد و نفیر از آن برمى آورد...

... یک سلام و یک دیدار ، آن آیینه را دگر بار می شوید ،

اینک بر درگاه تو آمــده ام ،

در حـالـى که زائــــرم ،